ฉันอยากจะร่ายบทกวีสักบท ให้กับความชอกช้ำ และสมน้ำหน้าชีวิต
การเดินทางในสายทางแห่งทุกขเวทนา เอากายเป็นที่ตั้ง เอาจิตเป็นรอง
กายดูถูกเหยียดหยามจิต ว่าไร้ความเป็นจริง หมดสิ้นความเป็นคน
แสวงหาลาภผล สนองกายให้เกิดสุขจนลืมนึกถึงทุกข์ที่ตามมา
จิตมีสองขั้ว ดำ ขาว ต่างกัน ชิงชังรูปกายที่สร้างความทุกข์ให้จิต
ที่ต้องทนหมองไหม้ น้ำตารินไหลไม่มีหยุด
เพราะแค้นสุดๆ จึงฉุดไม่อยู่ สร้างความลุ่มหลง จนขาดสติ
ทุกอย่างพินาศ ย่อยยับจบลง กายตรมเจ็บช้ำ ละกำลำบาก
คิดถึงจิตตน ตนสายเกินกาล
I want to cast a few poems. Trauma to the Serves life and
Getting in the way of suffering. A physical location The secondary mental
Physically abusing the mental that without the reality. Put an end to Be the
Seek windfall happy until their body to oblivious to suffering that follows.
mental have two different terminals of black and white creates a physical aversion to mental distress.
Must endure burning dark Tears flowed non-stop
It lodged with So traction is Created unreasonableness enchantment until
Destruction all over body pain and hardship.
mental think its time its too late.
